Najlepsze sceny otwierające filmy akcji w historii – Looper (2024)

Kino

PrzezNolana Moore’a/13 września 2018 r., godz. 12:25 czasu wschodniego

Jeśli twórcy filmowi chcą utrzymać widzów w napięciu, muszą od razu zaskoczyć ich niesamowitym wstępem. Jest to szczególnie ważne w przypadku filmu akcji. W końcu jest to gatunek strzelanin, bójek i pościgów samochodowych, więc fani oczekują emocji – i to szybkich. Oznacza to, że film musi rozpocząć się od eksplozji niesamowitej akcji i nigdy nie zwalniać. Niezależnie od tego, czy przedstawiasz swoich bohaterów w najbardziej odlotowy sposób, czy też rzucasz kinomanów bezpośrednio w strzelaninę, najważniejsze jest, aby widzowie nie mogli się doczekać, jaki szalony spektakl wydarzy się dalej. A filmy, które odniosły sukces już w pierwszych minutach, często żyją dalej w pełnych kul i zakrwawionych salach chwały kina akcji. Od gangów w kostiumach zbierających się na ulicach po ruchy samochodowe, które zdenerwowałyby kierowcę NASCAR – to jedne z najwspanialszych scen początkowych w historii filmów akcji.

Napisy początkowe mogą zdziałać o wiele więcej, niż tylko przedstawić obsadę i ekipę. Tworzą nastrój dla widzów, wprowadzają w świat filmu i przekazują informacje objaśniające, dzięki czemu reszta filmu może skupić się na akcji. A kiedy o to chodziWojownicy, reżyser Walter Hill nie traci czasu na ustalanie stawek już od pierwszej klatki.

Gdy zaczynają pojawiać się napisy końcowe, elektryczny motyw Barry’ego De Vorzona zaczyna nabierać tempa, dając nam znać, że dzisiejszy wieczór będzie szalony. Hill od razu przedstawia nam tytułowy gang – w całej okazałości w skórzanych kamizelkach – czekający na metro na Coney Island. To tutaj Wojownicy nazywają swój dom, ale dzisiejszej nocy w świetle Cudownego Koła sytuacja jest niespokojna. Zaledwie kilkoma fragmentami dialogów słuchamy, jak Wojownicy rozmawiają o tym, co dzieje się w pięciu gminach. Każdy gang w Nowym Jorku udaje się do Bronksu, aby spotkać mesjanistyczną postać o imieniu Cyrus. Każdy powinien grać miło przez jeden wieczór, a to oznacza, że ​​wszyscy tak robiąprzypuszczalnyzostawić broń w domu.

Sposób, w jaki Hill podaje te wszystkie informacje, jest niezwykle ekonomiczny. Przechodzi nawet do mapy metra, aby pokazać nam, że Wojownicy wkrótce znajdą się daleko od terenu Coney Island. A gdy nasi obdarci bohaterowie planują odyseję do Bronksu, Hill przechodzi do ujęć innych kolorowych gangów zmierzających na szczyt. Poznajemy Saracenów, Dzikich Hunów i Elektrycznych Eliminatorów. Mamy mimów, zakamuflowanych bojowników i superlatarek w fioletowych fedorach. W ciągu zaledwie sześciu minut poznaliśmy naszych głównych bohaterów, rozumiemy stawkę i czujemy ten fantastyczny świat. Kiedy więc rozejm zostanie zerwany i sprawy przybiorą szalony obrót, będziemy już przygotowani na to, co się wydarzy. Czy możesz to wykopać?

Jaka jest najwspanialsza scena otwierająca wszechczasów? Jasne, są Rebelianci próbujący przegonić ImperiumGwiezdne Wojnyoraz ekscytujący napad na bank/ujawnienie Jokera wMroczny rycerz. Ale jeśli wręczamy małego złotego idola… hm… trofeum za najlepszy debiut w historii kina (nie mówiąc już o historii kina akcji), przyznajemy tę nagrodęPoszukiwacze zaginionej Arki.

Reżyserze, po tym jak logo Paramount rozpłynie się w prawdziwą góręStevena Spielbergazanurza widza w świat dawnych seriali i sobotnich przygód. Tajemniczy przewodnik prowadzi dwóch poszukiwaczy skarbów do lasu deszczowego pełnego przerażających rzeźb i zatrutych strzał, a kiedy jeden z odkrywców próbuje wpakować mu kulę w plecy, przewodnik wytrąca mu pistolet z dłoni. I wtedy ten tajemniczy poszukiwacz przygód wychodzi z cienia, dając światu po raz pierwszy dobre spojrzenie na zarośniętą twarz Indiany Jonesa.

Ale naprawdę poznaje się moment, w którym Jones wkracza do ukrytej świątyniNajeźdźcybędzie wyjątkowy. Miejsce to jest pełne gigantycznych pająków i paskudnych min-pułapek, a kiedy Indy porywa bezcennego idola, jest zmuszony uciekać przed najsłynniejszym głazem świata. Porażki są jedna po drugiej i nawet gdy Jones wychodzi na zewnątrz, staje twarzą w twarz ze swoim największym rywalem i armią bardzo nieszczęśliwych tubylców. I chociaż ten klasyczny wstęp to nieprzerwana akcja, uczy nas wszystkiego, co powinniśmy wiedzieć o Jonesie. Jest człowiekiem czynu i potrafi rozwiązywać problemy. Jest trochę zarozumiały i od czasu do czasu schrzani po królewsku. Co najważniejsze, ten facet może stawić czoła strzałom i pajęczakom, pistoletom i głębokim, ciemnym dołom i nic nie jest w stanie go przerazić... z wyjątkiem małego, starego węża.

Wyreżyserowane przez Kathryn Bigelow,Przerwa punktowaopowiada o dwóch kolesiach, którzy mogą się kochać lub zabić się nawzajem w ekstremalnej rozgrywce sportowej… lub jedno i drugie. Po jednej stronie prawa jest Johnny Utah (Keanu Reevesa), były sportowiec, który został agentem FBI. Z drugiej strony Bodhi (Patrick Swayze), surfer zen, który całymi dniami jeździ na falach i rabuje banki. W końcu przeznaczeniem tej dwójki jest zderzenie, a kiedy to nastąpi, zamienią się kulami, przekonaniami i pewnym romantycznym napięciem. Zanim jednak ścieżki Utah i Bodhi się skrzyżowają, widzimy ich w ich własnych światach, gdzie każdy robi to, co potrafi najlepiej.

Przerwa punktowarozpoczyna się, gdy Bodhi ma całkowitą kontrolę nad oceanem i wygląda jak grecki bóg, gdy ślizga się po falach. Ale gdy Bodhi porusza się w zwolnionym tempie, przechodzimy do Johnny'ego Utah, stojącego w deszczu ze strzelbą. Robi się mokry, ale to nie może spowolnić tego snajpera. Świeżak FBI strzela do celu za celem na strzelnicy, rozbijając każdy z nich na kawałki. (To coś, co możewejść do grypóźniej.) Gdy Utah strzela, a Bodhi surfuje, Bigelow przerywa zdjęcia w tę i z powrotem, pokazując każdego faceta w swoim żywiole, każdego całkowicie przesiąkniętego H2O. To Wielki Brat i koleś, bracie, i w końcu ta dwójka wniknie w swoje życie i zakończy się ostatecznym starciem – i ostatecznym bromansem.

W dzisiejszych czasach łatwo o tym zapomnieć – głównie dzięki gorszym sequelom – ale kiedyMacierzukazał się w 1999 roku i był siłą popkulturową, z którą trzeba się liczyć. Film zyskał wielu naśladowców, spopularyzował bullet time istworzył memyktóre żyją do dziś. A wszystko zaczęło się od, cóż, kopnięcia.

Reżyseria Lana i Lilly Wachowscy,Macierzrozpoczyna się ścianą cyfrowego deszczu i tajemniczą rozmową dwóch niewidzianych osób na temat kogoś zwanego „Tym Jedynym”. Wtedy właśnie pojawiają się policjanci, którzy idą korytarzem opuszczonego mieszkania i wyważają drzwi. Po drugiej stronie siedzi Trinity (Carrie Anne-Moss), ubrana w błyszczącą czarną skórę i gotowa do ostatecznej rozgrywki. Nie wiemy, dlaczego policja jej szuka, ale szybko dowiadujemy się, że nigdy jej nie złapią.

Kiedy policjant wyciąga kajdanki, Trinity podskakuje w powietrze, kamera obraca się, a czas zatrzymuje się na chwilę, wystarczająco długo, abyśmy mogli rozkoszować się złośliwością Trinity. Zamarła na sekundę, po czym następuje kopnięcie i wyrzuca policjanta przez pokój. Chwilę później wbiegnie po murze, a potem przeskoczy przez ulicę miasta, jakby była jakimś bohaterem, a potem w tajemniczy sposób zniknie w budce telefonicznej. Publiczność wciągnęła się od pierwszej sceny, a Wachowscy mają ogromny dług wobec Carrie Anne-Moss za właściwe rozpoczęcie filmu.

Wyreżyserowane przez Edgara Wrighta,Hot Fuzzdziała na wielu poziomach. To znakomita komedia, slasher i fantastyczna satyra na filmy akcji w stylu Michaela Baya. Ale podczas gdy to wyśmiewaPrzerwa punktowaIŹli chłopcy II, to także solidny film akcji, który rozkoszuje się zabawnymi ujęciami 360 stopni i obrazami facetów fruwających po włosach z Glockami w obu rękach.

sierż. Z drugiej strony Nicholas Angel absolutnie nienawidzi całej tej głupoty związanej z filmami akcji.

Nicholas Angel, zagrany do perfekcji przez Simona Pegga, nie ma czasu na zabawę i gry. Ten człowiek stara się powalić złych facetów we właściwy sposób. Kiedy po raz pierwszy widzimy Angela, maszeruje prosto w stronę kamery, celowo i bez bzdur. Jego kamienna mina idealnie pasuje do zdjęcia w jego dowodzie osobistym, a gdy rozpoczyna się narracja Martina Freemana, odkrywamy, że Angel jest najlepszym policjantem na świecie.

W szybkim montażu widzimy, jak Angel walczy z uczestnikami zamieszek, pokonuje handlarzy narkotyków i przeżywa niechciany prezent od Świętego Mikołaja (Peter Jackson). Dowiadujemy się, że jest ekspertem we wszystkim, od kolarstwa i judo po bieg na 100 metrów. A kiedy nie pokonuje swoich kolegów z drużyny w szachach i szermierce, zawstydza ich na ulicach, ustanawiając najwyższy rekord aresztowań spośród wszystkich funkcjonariuszy w Londynie. Jest genialny w klasie i uwielbiany przez społeczność, a mimo to nigdy się nie uśmiecha. Jest idealnym policjantem, a cały początkowy montaż to fantastyczna konfiguracja na kilka sekund później, kiedy Angel zostaje wyrzucony ze służby… za byciezbytdoskonały.

Quentin Tarantino wie, jak nakręcić film.Rezerwowe Psyzaczyna się od tej żwawej rozmowy przy kolacji,Kill Billzaczyna się od krwawej Panny Młodej błagającej o życie, iDjango bez łańcuchówzaczyna się od muzycznej eksplozji jednego z najlepszych spaghetti westernów, jakie kiedykolwiek powstały. AleBękarty wojnyzawstydza ich wszystkich, przedstawiając jednego z największych złoczyńców Hollywood: pułkownika Hansa Landę.

Landa, grany przez cudownie smętnego Christopha Waltza, żyje dla dreszczyku emocji towarzyszącego polowaniu... tyle że poluje na ludzi. Landa, wysokiej rangi członek SS, jest znany na francuskiej wsi jako „Łowca Żydów”, więc kiedy pojawia się na uroczej małej farmie mlecznej, nie szuka tam szklanki mleka. (Chociaż wypija całą szklankę, jak npdobry, mały, biały suprematysta.)

Poniżej znajduje się jedna z najbardziej trzymających w napięciu scen, jakie kiedykolwiek nakręcono, gdy Landa siada naprzeciwko zdenerwowanego francuskiego rolnika i zaczyna grać „gry umysłowe" z facetem. Landa wykłada na temat szczurów, pali fajkę Sherlocka na sterydach i odgrywa małe scenki siłowe, aby przypomnieć rolnikowi, kto tu decyduje. Cała sytuacja jest niesamowicie napięta, bo wiemy, że pod deskami podłogowymi jest rodzina żydowska, a Landa nalega i szturcha, próbując zmusić rolnika do przyznania się, że je ukrywa.

Landa rozpoczyna rozmowę jako wzór grzeczności, ale wkrótce czarujący blask gaśnie w jego oku, a oficer SS włącza bieg. Po zmuszeniu rolnika do ujawnienia prawdy Landa każe swoim ludziom rozwalić deski podłogowe za pomocą karabinów maszynowych. Shosanna Dreyfus (Melanie Laurent) udaje się uciec, ale tylko dlatego, że Landa pozwala jej odejść z wesołym au revoir i przerażającym uśmieszkiem, tak jakby ktoś chciał, żeby ktoś odciął mu twarz nożem Bowiego.

Wyreżyserowany przez Stevena Soderbergha,Pogmatwanyzaczynaw mediach, z tajemniczą kobietą o imieniu Mallory Kane (Gina Carano) wchodzącą do restauracji na odludziu. Wygląda na to, że jest gotowa na spokojny poranek przy filiżance kawy, dopóki na parking nie zajeżdża samochód i nie wychodzi z niego Aaron (Channing Tatum). Nie wiemy nic o tym facecie, ale natychmiast wślizguje się do kabiny Mallory i uśmiecha się zmęczonym uśmiechem, po czym każe jej wsiąść do samochodu. Kiedy ona mówi nie, oboje zaczynają się kłócić, jakby byli małżeństwem balansującym na krawędzi przeciągającej się walki.

I tak właśnie się dzieje.

Widzisz, Mallory Kane nie jest turystą wędrującym po północnej części stanu Nowy Jork. Jest agentką tajnych operacji, powołaną przez jej szefa, a Aaron jest facetem, który ma ją sprowadzić. Na początku wygląda na to, że Mallory będzie w stanie wyperswadować sobie tę sytuację… dopóki Aaron nie rzuci filiżanką parząc gorącą kawę na jej twarz. W filmach akcji nieczęsto widać, jak kobiety są miażdżone na proch, ale Tatum rozbija jej kubek nad głową, powala ją na ziemię i zaczyna gwałtownie uderzać ją w twarz.

Ale hej, to jestGina „Przekonanie” Caranomówimy o. Po tym, jak pobliski klient na chwilę odciąga Aarona, Mallory przełącza się w tryb MMA, zwalając z nóg znacznie większego przeciwnika, kładąc się na ciasnym ramieniu i bijąc pistoletem twarz Tatum, aż Magiczny Mike nie wygląda już tak magicznie. A wszystko to zaledwie pięć minut po rozpoczęciu filmu, co oznacza, że ​​dalsza część tego szpiegowskiego thrillera o sztukach walki będzie naprawdę szaloną przygodą.

Główny powód, dla którego ludzie oglądająNiewykonalna misjafilmów jest spowodowane tym, że uwielbiamy patrzeć, jak Tom Cruise nadstawia kark dla naszej rozrywki. Niezależnie od tego, czy wspina się na Burj Khalifa, czy zwisa z helikoptera, to kino jest najbardziej ekscytujące iZbójniczy Naródnie marnuje czasu, narażając Cruise’a na niebezpieczeństwo.

Reżyseria: Christopher McQuarrie (który wyreżyserował także kolejną częśćOpad), piąty film z serii zaczyna się od bohaterów MFW, którzy próbują powstrzymać grupę czeczeńskich terrorystów przed wejściem na pokład samolotu i odlotem z poważną bronią chemiczną. Kiedy Benji (Simon Pegg) i Lutherowi (Ving Rhames) nie udało się zdalnie wyłączyć statku, Ethan Hunt (Cruise) wkracza do akcji, wskakując na burtę Airbusa 400 unoszącego się nad ziemią.

Gdy samolot wznosi się coraz wyżej, Benji gorączkowo próbuje otworzyć drzwi ze swojego laptopa, aby Ethan mógł bezpiecznie dostać się do środka. Ale podczas gdy on stara się ocalić swojego kumpla, Ethan trzyma się mocno i stara się nie patrzeć w dół, gdy zostawia Ziemię coraz dalej i dalej w tyle. I oczywiście to właściwie Cruise wisi na boku samolotu. Jasne, ma na sobie szelki i specjalne soczewki kontaktowe chroniące oczy, ale daj spokój. Nadal jest na boku samolotu, który jest niedaleko5000 stóp w powietrzu. To pełen adrenaliny wstęp do jednego z najlepszych filmów serii i scena, która wyniosła karierę Cruise’a na nowy poziom.

Połącz musical z filmem akcji, a otrzymaszMały kierowca, thriller o napadach z 2017 roku, opowiadający o ucieczce z domu o imieniu – jak się domyślacie – Baby (Ansel Elgort). Ten dzieciak to „Mozart w gokarcie”, ale cierpiąc na potworny szum w uszach, zagłusza hałas niesamowitą kolekcją rockowych i popowych piosenek. Rywalizacja w rytm muzyki to jedyny sposób, w jaki może skupić się na drodze, dzięki czemu każdy jego ruch jest zharmonizowany z muzyką. Reżyser Edgar Wright chciał od początku ustalić ten muzyczny ton i gdy tylko czerwone Subaru pojawi się w kadrze, Baby uruchamia eksplozję bluesa Jona Spencera.

Rycząc „Bellbottoms” ze swojego iPoda, Baby tańczy i synchronizuje wargi w rytm piosenki, gra na perkusji na kierownicy i śpiewa do butelki z wodą, jakby to był plastikowy mikrofon. Jego wycieraczki kołyszą się w przód i w tył w rytm muzyki, a Baby jest absolutnie zakochany w tej piosence. Ale jest też bardzo świadomy tej chwili, ponieważ jego trzy kohorty w czarnych płaszczach dokonują obecnie napadu na bank. Trójka uzbrojonych bandytów porusza się w rytm muzyki, a kiedy wracają do samochodu, nadszedł czas, aby Baby zarobił na zasłużoną wypłatę.

Gdy „Bellbottoms” udaje się uciec przed policją, Baby krąży po ulicach Atlanty, wykorzystując każdą sztuczkę w rękawie marynarki, aby uciec przed policją. Imponujące jest to, że prawie każdy wyczyn kaskaderski, który widzisz, jest prawdziwy, łącznie z tym oszałamiającymRotacja „180 wejść, 180 wyjść”.Dziecko porusza się po zatłoczonej uliczce. To trzymająca w napięciu sekwencja, dzięki której od samego początku kibicujesz temu dzieciakowi, a przy tym fantastycznie radzi sobie z ustawieniem nastroju.melodiaprzez resztę filmu.

Wchodząc wCasino Royale, wielu fanów było sceptycznie nastawionych do Daniela Craiga w roli Jamesa Bonda, zwłaszcza jeśli chodzi o tę rolęwygląd mężczyzny. (Brzmi znajomo?) Więc film naprawdę musiał jak najszybciej zrobić dobre wrażenie. Istotne było również, aby film dał widzom znać, że szykują się na coś nowego. To nie był Pierce BrosnanUmrzeć innego dnia. To był Bond w czasach Jasona Bourne’a, więc film potrzebował zabójczego wstępu, aby przedstawić światu nowego, brutalnego agenta 007.

Uchwycone w cudownie zimnej czerni i bieli,Casino Royalezaczyna się od narodzin ulubionego, wytwornego szpiega wszystkich. Tylko tym razem nie martwi się popijaniem Martini – ma na myśli morderstwo. To prawda, że ​​Bond nie ma jeszcze „00”, ale dzielą go zaledwie dwa zabójstwa od zostania jednym z najlepszych brytyjskich agentów. Oglądamy, jak brutalnie niszczy wrogiego szpiega, bijąc gościa na czarno-białą miazgę, a następnie topiąc go w zlewie w łazience. Roger Moore nigdy nie odważyłby się zrobić czegoś tak nieokrzesanego. To Bond z lodem w żyłach.

To brutalne zabójstwo odgrywane jest jako retrospekcja, przerywana scenami Bonda w zaśnieżonej Pradze, konfrontacji z szefem sekcji dźgającym plecy. I jak zapewne się domyślacie, Bond nie przyszedł tu na rundę bezczynnych pogawędek. Początkowo zdrajca myśli, że panuje nad sytuacją, i nawet wyciąga broń. Szkoda, że ​​Bond usunął już kule. To szpieg, który jest zawsze dwa kroki do przodu (no cóż,zazwyczaj), a po oddaniu jednego czystego strzału wiemy, że zabijanie wrogów z zimną krwią nie jest wielkim problemem dla tego Bonda.